Chapter II

Poczuła ból, który rozsadzał jej głowę. Próbowała otworzyć oczy i jedyne co dała radę to je lekko rozchylić. Ostatnie co pamiętała, to silne uderzenie maski samochodu. Zdała sobie sprawę, że nie przebywała w szpitalu w Fukuoce. Miejsce, w którym się aktualnie znajdowała wyglądało kompletnie inaczej. Beżowe ściany nie oddawały zimnego klimatu białego koloru, jaki panował w takowej instytucji ratującej życie w jej rodzimej miejscowości.

Tylko jak tutaj trafiła?

Pytanie momentalnie owładnęło jej umysłem. Chciała uporządkować wszystko od początku do końca. Przyjechała do Konohy, ponieważ miała ku temu solidny powód, i z tego co zdążyła sobie przypomnieć nie zamierzała zostać w niewielkiej miejscowości na długo. Mogłam umrzeć, pomyślała, podczas gdy rozmyty wzrok powoli powracał do normalności. Prócz ścian, ukazywało się przed nią coraz więcej przedmiotów. Starała się poruszyć palcami oraz stopami i odetchnęła z ulgą, kiedy zrozumiała, że nie została sparaliżowana. Wtedy  musiałaby się pożegnać ze swoją przyszłością.

Do jej uszu dobiegły czyjeś głosy. Nieznajomi nie trudzili się, aby uciszyć własne tony. Na początku nie wiedziała, ilu ich musiało przebywać w pobliżu. W pokoju leżała sama, tego była pewna. Jednakże był to szpital, co oznaczało, że roiło się w nim od ludzi, których za wszelką cenę chciała uniknąć. Zdając sobie z tego sprawę, rozszerzyła na siłę oczy i zdecydowała się jak najszybciej porozmawiać z lekarzem na temat jej stanu. Musiała się stąd urwać, zanim którykolwiek z pacjentów zapragnąłby ją zagadać.

— Pozwól mi tam wejść! — krzyknął obcy.

Sakura drgnęła pod pościelą.

— Chcę zobaczyć czy jest cała.

Kto chciał ją ujrzeć?

— Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł — odezwał się ktoś inny.

Starała się rozpoznać kto mówił.

— Po prostu zamknij ryj i wpuść mnie do środka!

Do pomieszczenia wpadł mężczyzna, na którego widok zachłysnęła się własną śliną. Stał przed nią dyszący, przystojny policjant, na którego zwróciła uwagę podczas konsumowania obiadu. Wyglądał na przestraszonego, co nieco ją zdziwiło. Kojarzyła go z wyglądu, więc nie rozumiała czemu zależało mu na wparowaniu do jej sali. I dopiero po chwili pojęła jego zatroskanie. Prawdopodobnie był tym, który wjechał w nią samochodem!

Jego śladem podążyła dwójka innych przedstawicieli przeciwnej płci. Jednym z nich okazał się czerwono włosy liliput, który również przebywał na służbie i brał udział w przesłuchiwaniu właściciela knajpy. Tylko trzeciego nie potrafiła sobie przypomnieć, aczkolwiek po białym kitlu zrozumiała, że miała do czynienia z lekarzem.

— Widzisz Itachi?! — ryknął mikrus. Gdyby był niższy o parę centymetrów, zapewne zaliczałby się do karłów. — Mówiłem, że będzie z nią dobrze!

Itachi… więc tak na ciebie mówią, przeszło jej przez myśl.

Uchiha wyglądał, jakby popuścił w gacie. Dopiero po kilku minutach odetchnął, choć przytomność Sakury w żaden sposób nie polepszała jego sytuacji zawodowej. Zdawał sobie sprawę, że ma przerąbane. Mimo wszystko chciał, żeby przeżyła. W końcu dziewczyna kogoś mu przypominała.

Była piękna. W restauracji siedziała za daleko i nie miał jak się jej przyglądnąć. Teraz natomiast wiedział, iż miał do czynienia z cudowną istotą. Mimo że wyglądała na nieco poturbowaną, sprawiała wrażenie uchodzić za kogoś, kto towarzyszył mu od lat. Jej różowy odcień włosów przykuwał uwagę, a spojrzenie zielonych oczu zniewalało go. Nie wiedział co powiedzieć, do tego nie mógł być pewny, czy kobieta go kojarzyła. Że też akurat na nią musiał wpaść…

Sakura poczuła się nieswojo. Wzrok, jakim taksował ją przystojniak, drażnił ją. Wpatrywał się, jakby miał do czynienia z kimś znajomym, z kimś z kim dzielą go wspomnienia. Nigdy nie przebywała w podobnej sytuacji, dlatego musiała zmotywować się i wyprosić policjantów, żeby móc zostać sam na sam z doktorem. Świadomość podpowiadała jej, że towarzystwo ciemnowłosego mogło zwiastować kłopoty. Chciała się odezwać, ale lekarz okazał się pierwszy.

— Spokojnie chłopcy. Pani Mio uszła cało i zdrowo — rzekł, podchodząc do łóżka i odwracając się w kierunku mężczyzn.

Sakura zamrugała energicznie powiekami.

— Mio? — zapytała nieumyślnie.

Nie minęła sekunda, a miała ochotę walnąć się w czoło. Przecież nie nazywała się już Sakura!

Trójka osobników pobladła. Szatyn zachwiał się do tyłu i gdyby nie jego towarzysz, zapewne grzmotnąłby na posadzkę. Wyglądało to trochę komicznie, ponieważ wysoki osobnik o mały włos nie zmiażdżył liliputa. Doktor najwyraźniej postanowił poprawić zaistniałą sytuację.

— Nie pamięta pani swojego imienia?

— Ja pierdole, ona ma amnezje! — zaterkotał Sasori. Lekarz rzucił mu karcące spojrzenie.

Sakura myślała, że się zaraz rozpłacze. Przez własna głupotę, mogła zniszczyć swój plan.

— Ja … — Nie potrafiła dokończyć. Poczuła łzy, które zaczęły napływać jej do oczu.

Trójka gości zwróciła na nie uwagę. Wszyscy nie wiedzieli, jak zareagować. Załamany doktor przyłożył dłoń do własnego czoła, najwyraźniej żałując, że jemu przypadła ofiara wypadku samochodowego. Może sytuacja potoczyłaby się inaczej, gdyby od samego początku odwiedziłby Haruno bez asysty towarzyszy.

Itachi powrócił do dawnej pozycji, niczym zmartwychwstały. Rozchylał i zamykał usta, jakby wypowiadał bezgłośnie „nie, nie, nie”. Jego klatka piersiowa gwałtownie unosiła się i opadała. Fala gniewu napełniła go od środka.

— Będzie dobrze, będzie dobrze... Nic tutaj nie jest takie jak powinno! —  Nie potrafił się powstrzymać. — Kazaliście mi się nie martwić. I po co? Przeze mnie ona nie wie jak się nazywa, to wszystko moja wina!

— Nie reaguj pochopnie. — Sasori próbował go uspokoić. Na próżno…

— Miałeś rację Kiba — zwrócił się do lekarza. — Nie powinienem był tutaj wchodzić.

Kończąc, wybiegł z pomieszczenia. Sasori westchnął przeciągle i napotykając wzrok doktora Kiby Inuzuki skinął głową, jakby zrozumiał jego przekaz i przyjął rozkaz do zrealizowania. Pognał za Itachim, krzycząc na cały szpital, aby zwolnił. Minęła chwila, a ich kroki i krzyki ucichły, pozostawiając pacjentów z powrotem w spokoju. Szpital ponownie zmienił się w typowe miejsce, w którym śmierć i choroby wisiały w powietrzu.

Zaistniała scena wydawała się Sakurze wyrwana z jakiejś tandetnej komedii. Nie mogła uwierzyć we własną głupotę. Pragnęła wydostać się stąd, przenocować gdzieś i opuścić wreszcie Japonię. Dotychczas wszystko zdarzyło się przypadkiem: karambol, pobyt w szpitalu, spotkanie policjantów, czy niepamięć o nowym imieniu. Gdyby wcześniej wiedziała, że jej podróż się tak skończy, miałaby w dupie swoją anonimowość i od razu kupiła bilet lotniczy na inny kontynent.

Co innego, gdyby przytrafiło się jej coś podobnego w większym mieście. Najwidoczniej wszyscy mieszkańcy siebie znali w Konoha, wynikało to z faktu, iż przystojny funkcjonariusz odezwał się do doktora po imieniu. Nic innego nie przychodziło jej do głowy. Z czymś podobnym nigdy  nie spotkała się w Fukuoce, tam zazwyczaj zwracało się do lekarzy oficjalnie. Oznaczało to, że była zmuszona jeszcze szybciej upuścić tę mieścinę niż sądziła.

Uniosła wzrok na doktora Inuzukę, który nie przestawał się jej przyglądać. Również wyglądał niczego sobie, najbardziej charakterystyczne w jego obliczu stanowiły dwa malunki na policzkach. Idealnie przystrzyżona bródka dodawała mu lat, ale mimo wszystko wciąż zaliczał się do interesujących mężczyzn.

Każda nowo poznana osoba, każde pierwszorazowe odwiedzone miejsce przyczyniało się do utrudnienia zamierzeń Sakury. Próbowała nie myśleć o różnych niespodziankach, które czyhały na nią w innych miejscowościach. Jednego była pewna, Konoha stała się dla niej pechową lokalizacją. Miała nadzieję, że z każdą kolejną bezproblemowo dotrze do nowego kraju.

— Widzę, że wciąż pozostajesz roztrzęsiona — odezwał się spokojnie. Zmusił się nawet do ciepłego uśmiechu. — Pozwól, że pozostawię cię jeszcze na chwilkę. Wnet wrócę, opowiem ci wszystko i przekażę twoim bliskim o wypadku.

Kończąc zostawił ja samą. Kropelki potu zagościły na czole Sakury szybciej, niż to przewidywała.  Nieobecność lekarza dodała jej nieco czasu, w końcu musiała się jakoś z tego kłopotu wydostać. Skoro chciała bezszelestnie uciec z ojczyzny, nie mogła pozwolić, aby doktor skontaktował się z kimś z jej rodziny. Do tego powinna była od razu wytłumaczyć swoją pomyłkę.

— Aleś się wkopała – powiedziała sama do siebie. — Zajebiście Sakura! — Tym razem pokręciła głową ze złością, ponieważ ponownie się pomyliła. 

***

Nowoczesny, jasny blok mieszkalny prezentował się ciekawie w przybrzeżnej dzielnicy Fukuoki. Większość sąsiadujących budynków dopiero niedawno oddano do renowacji, ten jako jedyny został wybudowany około pięć lat temu, dlatego wyróżniał się wśród starszej zabudowy. Ulokowany był na dawnym pasie zieleni, który młodzież przez wiele lat traktowała jako miejsce idealnie nadające się do imprezowania w plenerze.

Ino Yamanaka stała pod klatką, która za bardzo powodowała u niej nawrót pewnych wspomnień. Nieraz odwiedzała stojący przed nią budynek, nie potrafiła zliczyć, ile wolnego czasu poświęciła przebywając tutaj. Choć znała na pamięć całą Fukuokę, niektóre lokalizacje sprawiały, że tęskniła za przeszłością. Nowoczesny blok zaliczał się właśnie do takiego ulokowania, które wdzierało się w jej pamięć i odtwarzało w kółko te same pozostałości.

Przypomniała sobie, jak zazdrościła Sakurze, kiedy pomagała jej tutaj w przeprowadzce. Haruno, tuż po studiach znalazła dobrze płatną pracę w wyuczonym zawodzie i marzyła wyprowadzić się z rodzinnego domu. Trudno uwierzyć, że było ją stać na nowe mieszkanie. Upodobała sobie właśnie ten blok, ponieważ znajdował się blisko morza. Zawsze twierdziła, że uwielbiała mieć widok na królestwo Neptuna.

Różowo włosa kochała swoje miasto. W podstawówce z niechęcią wybierała się na wycieczki szkolne, gdyż nie przepadała przebywać z dala od Fukuoki. Największe miasto wyspy Kiusiu słynęło z Międzynarodowych Tragów Marynistycznych oraz siedzib popularnych koncernów, takich jak Toyota, Sony, czy Hitachi. Choć jako dziecko nie zdawała sobie sprawy z takowych firm i perspektyw, chciała spędzić w nim całe swoje życie.

Nie podtrzymałaś swoich planów Sakura, przeszło Ino przez myśl.

Yamanaka po ostatniej rozmowie z Sai’em skontaktowała się z osobami, które mogły wiedzieć co się podziało z jej dawną przyjaciółką. Nikt nie podał jej pożytecznych informacji. Udało jej się jedynie przypuszczać, że Haruno zdecydowała się opuścić miejsce, z którym dotychczas łączyła ją silna więź. Nikt nie miał pojęcia dokąd się udała. Żadna miejscowość nie przychodziła Ino do głowy. Mogła znajdować się wszędzie, niekoniecznie w Japonii.

Spróbowała wpaść na jakiś trop poprzez portale społeczne. Ogarnęło ją przygnębienie, gdy ujrzała, iż Sakura pousuwała swoje konta. Zmusiła się nawet do zadzwonienia na jej numer, jednakże i go zmieniła. Wyglądało to tak, jakby chciała totalnie odciąć się od dawnego życia.

Przez wyrzuty sumienia ściskało ją w żołądku. Nigdy nie czuła się tak winna, jak w obecnej sytuacji. Miała wrażenie, że to przez nią Haruno zdecydowała się uciec i podziać z dala od innych. Gdyby nie głupi incydent z pewnym mężczyzną, zapewne trzymałyby się razem do teraz. Trudno uwierzyć, że pewne konflikty w bolesny sposób odbijają się na przyszłości. Obie kobiety były wtedy dorosłe i zachowały się na miarę nieletnich dziewczyn ze szkoły średniej. Najgorsze, że żadna z nich nie zamierzała wyciągnąć dłoni, a teraz na wszystko było już za późno.

A gdyby Haruno wciąż przebywała w Fukuoce? Czy przyjęłaby przeprosiny i zechciała powrócić do minionej relacji? Takowe pytania ciągle nie dawały jej spokoju. Mimo wszystko wolałaby usłyszeć z jej ust słowa sprzeciwu, niż główkować się, gdzie mogła zdezerterować. Posiadała dziwne przeczucie, które nie dawało jej spokoju. Miała wrażenie, że ta cała sytuacja z przeszłości dopiero w chwili obecnej poniesie za sobą jeszcze gorsze konsekwencje. Choć próbowała karcić swój umysł za podobne myśli, nie potrafiła ich powstrzymać. Musiała pokładać nadzieję w mylność własnej intuicji.

Skupiła wzrok na domofonie, na którym widniały nazwiska przypisane poszczególnym mieszkaniom. Sakura rezydowała w lokum o numerze czterdzieści trzy, zaś zamiast niej znajdowało się słowo „Watanabe”. Ino wcześniej zadzwoniła do tej rodziny, ponieważ nie mogła uwierzyć, że się wyprowadziła. A jeśli to zrobiła, z pewnością opuściła rodzinne miasto. Nikt o zdrowych myślach nie wyprowadziłby się z nowego budynku do jakieś postarzałej rudery.

A gdyby wciąż przebywała w pobliżu?

Ino pokręciła głową i ponownie wcisnęła domofon.

— Kto tam? — Do jej ucha doleciał obcy głos.

— Przepraszam, pomyłka — odpowiedziała i wzdychając skierowała się z powrotem w stronę swojego domu. 

***

Sakura przechadzała się po pokoju w te i z powrotem. Próbowała wymyślić, w jaki sposób wytłumaczyć własną pomyłkę. Chciała ją uzasadnić konkretnie, ale tak, żeby w żaden sposób nie powiedzieć za dużo. Miała swoje tajemnice i uważała, ze inni nie powinni mieć prawa, aby się o nich dowiedzieć. Tym bardziej nieznany doktor, który zamiast od razu przestawić jej jako pacjentce całą sytuację, oznajmił, że przyjdzie z czasem. Upłynęła prawie godzina, a on wciąż się nie zjawił.

Choć było to Haruno na rękę, zdecydowała, iż powinna zwiększyć ostrożność. W końcu lekarz dogadywał się z funkcjonariuszami prawa, jak z własnymi kolegami. Skoro byli ze sobą w jakiś sposób powiązani, owa sprawa zaczęła dotyczyć ich wszystkich. Na coś takiego nie było miejsca w jej zamierzeniach.

Wychodząc z pomieszczenia, rozglądnęła się kilka razy po korytarzu. Kiedy upewniła się, że żaden inny pacjent nie przebywał w pobliżu, odważyła się postawić na nim swoje nogi. Musiała znaleźć gabinet Kiby Inuzuki, najlepiej w taki sposób, aby pozostać niezauważonym. Czuła się trochę jak szpieg, którego zadaniem jest bezszelestnie dotrzeć do ofiary. Stąpając powoli, posuwała się w głąb korytarza. Swoim zachowaniem zapewne przypominałaby niektórym chorą psychicznie osobę. Miała hopla na punkcie zmiany własnego życia. Pozostałości z przeszłości wręcz zmuszały ją do podjęcia dość dziwnych środków. Nie ukrywała, że się bała.

Rozglądała się w prawo i lewo, odczytując po kolei gabinety poszczególnych lekarzy. Musiało minąć dziesięć minut zanim dotarła do celu. Zatrzymując się przed drzwiami, starała się uspokoić. Uda się, dopingowała siebie w myślach. Wystarczyło uchodzić za swobodną, może lekko zaniepokojoną, byleby nie przesadzić z emocjami. Najchętniej odczekałaby swoje i zniknęła, jednakże takowe posunięcie mogłoby tylko jej zaszkodzić.

Wzięła głęboko powietrze do płuc i zapukała. Nie czekając, zacisnęła klamkę i wparowała do środka. Doktor patrzył w jej stronę nieco zszokowany. Haruno wiedziała, że miał do niej przyjść, ale nie mogła dłużej zwlekać. Albo teraz, albo nigdy. Trzeba było wziąć sprawy w swoje ręce.

— Zamierzałem panią odwiedzić — zaczął Inuzuka, uśmiechając się szeroko. — Czyżby coś się stało?

Sakura usiadła naprzeciwko. Czuła, że zaczyna panikować.

— Chciałam tylko zgłosić, że…

— Że nie ma pani amnezji?

Jego słowa trafiły w nią, jak piorun w drzewo. Tym razem się nie powstrzymała i nie ukryła zdziwienia. Kiba widząc jej reakcję, zachichotał pod nosem.

— Zastanawia się pewnie pani, skąd to wiem.

— Ja… — Próbowała skończyć własną wypowiedź. — Po prostu nie wiedziałam gdzie jestem i co się zemną dzieje.

Lekarz pokiwał powoli głową, dając znać, że zrozumiał.

— Po prostu chciałem panią uświadomić, że tamta dwójka mężczyzn zareagowała zbyt pochopnie. — Swoim wywodem ciekawił ją coraz bardziej. — Człowiek w przypadku silnego uderzenia, bądź urazu głowy jest w stanie zapomnieć jakiegoś fragmentu własnego życia. Amnezja, przez którą niektórzy nie pamiętają kim są, występuje tylko w kreskówkach. Jest to udowodnione, ale nie każdy zdaje sobie z tego sprawę.

Różowo włosa wpatrywała się w niego nie dowierzając. Facet odwalał za nią całą robotę!

— Nic dziwnego, że na chwilkę pani nie rozumiała o czym rozmawialiśmy. Nigdy więcej nie pozwolę, aby inni panikowali przy pacjencie. Tylko panią nastraszyli!

— Jak mam być szczera — rzekła, drapiąc się w tył głowy. — Przez pewien moment naprawdę byłam zdezorientowana.

— Najważniejsze, że nic pani nie jest. Głowa może przez jakiś okres boleć, ale przepisałem już leki na receptę. Jest pani szczęściarą.

Oj, gdybyś doktorku wiedział jaką, syknęła ironicznie w duchu.

— Mogło być po mnie — zaśmiała się, chcąc wypaść normalnie.

— To byłby okropny cios dla pani bliskich — dodał, wpatrując się w nią uważnie. — Zamierzałem zapytać, czy powinienem kogoś takiego powiadomić o wypadku. Chyba, że pani już to zdążyła uczynić.

Rozmowa zeszła na temat, który dziewczyna chciała za wszelką cenę uniknąć. Nie miała kogo o tym poinformować. Jedyne czego pragnęła, to wydostać się stąd i móc w spokoju przemyśleć dalszą podróż.

— Owszem — skłamała.

— Ktoś po panią przyjedzie? Z dowodu osobistego wynika, że nie pochodzi pani stąd.

Twarz Sakury zaczynała tracić rumieńce. Ich konwersacja nie dobiegała końca, ona dopiero się zaczynała.

— Nie.

Kiba uniósł brwi.

— Jak to nie?

Hatuno odwróciła głowę i wyjrzała przez okno. Nie mogła znieść jego ciemnych, świdrujących oczu.

— Dam radę wrócić sama.

— Nie wątpię, ale z reguły naszych pacjentów odbiera ktoś z rodziny.

— W takim razie będę stanowiła wyjątek.

Inuzuka skrzyżował ręce na piersi i odchylił się na swoim fotelu.

— Niech mnie pani źle nie zrozumie — rzekł po chwili ciszy. — Wypisze panią, ale czy mógłbym zapytać, czemu nie chce pani ujrzeć nikogo bliskiego? Mało kto sam podróżuje.

Złość powoli zaczynała ogarniać jej ciało. Nienawidziła wścibskich osób, a lekarza można było bez problemu do nich zaliczyć. Zadawał za dużo dziwnych pytań, tak naprawdę miała prawo mu nie odpowiadać.

— Czy to dziwne, że lubię podróżować w samotności? — rzuciła ostro. — Jestem typem człowieka, który nie potrzebuje towarzystwa innych.

— Wszystko da się zrozumieć, ale tu chodzi o pani bezpieczeństwo. Po uderzeniu mogą nastąpić różne skutki uboczne. Jak na razie jestem zobowiązany skierować panią na dodatkowe badania, żeby się upewnić, czy wszystko jest w porządku.

Kąciki ust kobiety uniosły się lekko do góry. Podczas czekania na doktora przygotowała się na podobną ewentualność. Nie było mowy, aby tutaj dłużej została. Wpadła na pewien plan, ale wszystko zależało od tego, czy lekarz zechce w nim brać udział.

Sięgnęła do swojej torebki. Grzebała w niej, nie pokazując zawartości lekarzowi. Kątem oka widziała, że Inuzuka się niecierpliwił. Jeśli był mądry, domyślił się czego szukała. Co ja co, ale Sakura w jego bystrość nie wątpiła. W końcu zdołał ją zaskoczyć, dopytywał się o kwestie, na jakie  sama nie wpadła. Dlatego wiedziała, że jej koncepcja zadziała. Chociaż jedna rzecz okaże się dobrą strategią.

— Zagwarantuję doktorowi, że będzie ze mną lepiej niż w porządku. — Kończąc wyłożyła mu na biurku kuszącą sumę pieniędzy. W oczach lekarza zamigotały świetliki.

A jednak się domyślił!

Inuzuka przeliczył kwotę i kończąc zagwizdał. Mimo że skarcił siebie  w myślach, gdyż obiecał, iż nigdy więcej nie przyjmie żadnej łapówki, nie potrafił się powstrzymać. Za bardzo kochał pieniądze, a skoro pacjentce nie zależało na własnych zdrowiu, nie miał podstaw, aby ją zatrzymać w szpitalu siłą.

W najgorszej sytuacji znajdował się tylko Itachi. Kiba w wolnej chwili obmyślił w jaki sposób uratować koledze tyłek i po otrzymaniu gotówki od pacjentki zrozumiał, że będzie to prostsze niż przypuszczał. Kobieta okazała się chytra, do tego sprawę  wypadku wolała pozostawić między nimi. Choć interesował go jej powód, powstrzymał się od dalszych pytań. Najważniejsze, że dostał forsę.

— Mógłby mi doktor polecić jakiś tani nocleg? — zapytała, przerywając jego rozmyślania.

Inuzuka pokiwał powoli głową. Kiedy nie patrzyła, uśmiechnął się szyderczo.  

OD AUTORA: Zdaję sobie sprawę, że między pierwszym a drugim rozdziałem minęło trochę czasu, ale najważniejsze, że w końcu się pojawił! Co tu mogę o nim napisać? Nie jest jakiś długi, nie zamierzałam lać wody i specjalnie się rozpisywać. I może Itachi wychodzi na pizdowatego stulejarza, ale pamiętajcie, on jeszcze zdąży pokazać swoje prawdziwe oblicze xD

Przez cały miesiąc dymałam po dwanaście godzin w pracy, mając niewiele dni wolnych, jednak zmieniłam prace (znowu, nie wiem już który raz) i być może od lutego zacznę dysponować większą ilością swobodnych chwil. Przez ten miesiąc naprawdę zatęskniłam za swoimi upodobanymi czynnościami ;-; 

Oj, coś czuję, że trzeba będzie mocno wziąć się w garść i zacisnąć pośladki. Do następnej!